Rannveig Kristjana Jónsdóttir - Minning

Margs er að minnast, elsku mamma, á þessum tímamótum þegar ég kveð þig og rifja upp líf okkar saman. Áranna í Hveragerði þegar ég, lítil stelpa, var með ykkur pabba og Önnu, hann að smíða fallega skápa og borð sem hann spónlagði og mynstraði svo fallega, þú að sauma, og við í sameiningu að passa Önnu, sem var svo mikill óviti! Heimsóknir til frændfólks í Hveragerði, ferðir mínar í bakaríið að kaupa fallegu glassúrterturnar, sem ekki voru skrifaðar á miðann sem réttur var afgreiðslustúlkunni. Móttökurnar þegar heim kom. Mamma alltaf glöð við börnin sín. Ný stígvél. Samt alltaf sól. Pabbi alltaf veikur og heimsóknir læknisins, sem mér stóð nokkur stuggur af. Síðar ferð til Reykjavíkur, þar sem tekin var mynd af okkur systrum saman í fallegu fötunum sem þú hafðir saumað á okkur. Slaufur í hárinu. Svo fór ég með Nönnu í sveitina til afa. Mamma eftir í Hveragerði hjá pabba og Önnu og þar fæddist strákur. Svo voruð þið allt í einu komin í heimsókn á Mosum. Flutt að Breiðabólsstað. Önnur fjölskylda, en samt mín. Ég var hjá afa, ég átti hann, en þið komuð í heimsókn. Alltaf á sunnudögum á mótorhjólinu hans pabba. Strákurinn bróðir minn fyrir framan pabba, Anna á milli og mamma öftust og hélt í pabba. Heimsóknir á Breiðabólsstað þar sem voru margir krakkar og allt iðaði af lífi og leik. Aftur til afa sem kannski leiddist að hafa ekki stelpuna sína. Á Breiðabólsstað fæddist Jóna. Mamma mikið veik. Pabbi í brúarsmíði á Mýrdalssandi. Ég send 10 ára eftir lyfjum að Klaustri. Hjólaði hratt þá. Jóna falleg, broshýr, kringluleit, litla systir mín. Síðan unglingsárin í Kópavogi, vinna og skóli.

Alltaf þegar komið var heim var kallað á mömmu, bara til að vita hvort hún væri heima. Tómt hús ef hún var ekki heima. Tók alltaf þátt í öllu sem við vorum að gera, hvatti okkur í námi, sá í gegnum fingur sér ef eitthvað fór úrskeiðis og saumaði flest sem okkur datt í hug að biðja um. Kenndi okkur að sauma á okkur sjálfar. Alltaf farið inn til mömmu og látið vita að værum komin heim eftir að hafa verið úti að skemmta sér. – Volgur ávaxtagrautur um miðja nótt. Mamma treysti krökkunum sínum. Sama með barnabörnin. Fylgdist alltaf með hverjum og einum.

Fallega heimilið ykkar pabba í Birkihvammi. Hann alltaf að smíða eitthvað fallegt í rennibekknum sínum og þú prýddir heimilið með svo fallegum og smekklegum hlutum. Garðurinn ykkar sem þið ræktuðuð svo vel. Samheldni stórfjölskyldunnar, bræður pabba, systkini mömmu, daglegur samgangur. Allir hjálpast að. Allir velkomnir hvort sem var í kaffisopa eða til lengri dvalar vegna vinnu eða skóla. Góðir nágrannar í Birkihvammi, Kjartan og fjölskylda, Villi og fjölskylda o.fl. – Umræður um pólitík, lést þá aldeilis heyra það þegar þér þótti nóg um hrokann. Þar voru ekki allir vinir þínir.

Barnabörnin áttu mikið í ömmu sinni. Hún talaði alltaf við þau hvert og eitt á þeirra eigin forsendum, lék við þau og hló svo innilega með þeim. Fylgdist af áhuga með því sem þau tóku sér fyrir hendur. Barnabörnin Sólmundur og Rannveig bjuggu á heimili afa síns og ömmu, hún á barnsaldri um nokkurra ára skeið, hann unglingur í skóla og vinnu.

Samheldni systkina mömmu birtist m.a. vel í Mosafélaginu, en það er sameignarfélag fjölskyldunnar um viðhald og uppbyggingu íbúðarhúss foreldra þeirra á Mosum á Síðu, þar sem hver fjölskylda á einnar viku sumardvöl ár hvert. Þar voru foreldrar mínir virkir í viðhaldi meðan bæði lifðu og mamma meðan heilsan leyfði. Þar er nú sannkallaður sælureitur fjölskyldunnar. Þá hafa systkinin alltaf hist ásamt fjölskyldum sínum í apríl ár hvert sem næst afmælisdegi foreldra sinna um miðjan apríl.

Árið 1994 lést pabbi eftir erfið veikindi og var fallegt að sjá hvað þú hjúkraðir honum vel. Eftir það fluttir þú í Furugrundina og minnið fór að gefa sig. Þú sem alltaf hafðir hræðst þennan sjúkdóm, alzheimer, sem hafði leikið ömmu þína, móður og þrjú systkin svo grátt. Í þeirra veikindastríði sýnduð þið systkinin ykkar væntumþykju með reglulegum heimsóknum. Dætrum þínum sagðir þú hvernig við skyldum bregðast við ef þú fengir sjúkdóminn. Þú fórst til Jóns Snædal öldrunarlæknis og tjáðir honum áhyggjur þínar. Við viljum þakka honum innilega hve vel hann reyndist móður okkar og okkur í veikindum hennar. Sömuleiðis öllu því góða fólki sem hugsaði um hana bæði þegar hún var í dagvistinni í Hlíðabæ, þar sem hún fékk mikla uppörvun og styrk, og nú síðast í Roðasölum 1, þar sem hún bjó síðustu 2 árin. Hjartans þakkir til Önnu og Jónu, sem svo vel og ástúðlega hafa hugsað um mömmu, og gert allt sem í mannlegu valdi stóð til að létta henni lífið.

Kæru Halldór og Kristjana, þið hafið kvatt tvö systkini ykkar með mánaðar millibili, sem bæði höfðu horfið ykkur inn í heim alzheimer-sjúkdómsins. Innilegar þakkir til ykkar fyrir umhyggju og hlýju.

Hjartans þakkir fyrir allt, mamma mín.

Að endingu mamma, ég óska þess vil

í alföður landinu nýja.

Að verndi þig englar og vefji þig yl

og veitist þér ástúð og hlýja.

(S.F.T.)

/ Þín Bára

Fleiri minningargreinar voru birtar í Morgunblaðinu 9. febrúar 2007